فصل توت

فصل توت کہ آرزو داشتم با هم باشیم نبودی، با من ، شاید بودی اما حس نکردم .

همیشہ نبودنت رو با اندیشہ ی بودنت پر کردم ، اما نشد . جاهایی کہ می خواستم باز در   آغوشت باشم و درد دل کنم و تو  غر بزنی نبودی !   آری غر بنی کہ   چرا باز هم از بدی سرنوشت   و روزگار  می گویی.

هنگامی کہ توی کوچہ قدم می زدم ، درختی را دیدم کہ مرا یاد تو انداخت. 

کاش توی پیادہ رو با تو قدم می زدم ، با تویی کہ همه ی بودنت ، جسمت و روحت ، فکرت با من باشہ نہ برای من.

جسم نہ ، جسمت رو نمی خواستم ، اما برای بودنت کنار من نیاز بود 

تو هم بہ سرنوشت پیوستی – همونی کہ من ازش بد می گفتم و تو می گفتی : ارشیا بی خیال