قدیم

     آنچنان در این شب تاریک در خیابان ها قدم می زد که حتا صدای پایش را کفش هایش نیز نمی شنیدند

در انتظار بود ، در انتظار چیزی که هیچگاه نمی دانست آمدن یا نیامدنش را

به سمتش می رود یا نه

 اصلا نمی دانست آن چیست . عبور می کرد با تک تک چیز هایی که در زندگانیش بود و نبود . خسته

با پاهایی که با تمام نا توانیش هنوز امیوار بود برای راه رفتن برای رسیدن .

به چی ؟ خودش هم نمی دانست

سنگین نبود ، گمان می کنم اگر به روی ابر ها هم راه می رفت هیچگاه فرو نمی افتاد . سبک بود

سبک اما نه آزاد . زندانی و اسیر اندیشه بود . چه اندیشه ای ! اندیشه ای که او را در بند کرد ، آزار داد 

امروز از او چه مانده است ، هیچ . دو پایی که همچنان به مسیر ادامه می دهند . به مسیر کلیشه ای که پایانی ندارد 

و شاید اصلا مسیری نبود

راهی بود در ذهن و اندیشه ، در فکر پاها